Niet loslaten!

Al onze medewerkers zetten zich elke dag keihard in voor onze cliënten. Iets wat lang niet altijd gezien wordt door de buitenwereld. Afgelopen week werd een van onze procesregisseurs (L.) op een wel heel bijzondere manier bedankt voor haar inzet. De familie van een cliënt was zo blij met haar werk, dat er een grote bos bloemen werd bezorgd op kantoor. Een mooi voorbeeld van hoe onze mensen niet loslaten!

Casus

Eind 2021 werden door verschillende personen zorgen geuit over de veiligheid van een jonge vrouw, haar jonge kind én haar ongeboren kind. Zowel haar familie, haar ex-partner (en vader van het eerste kind) als de politie maakten zich grote zorgen over het heftige geweld binnen haar nieuwe relatie.

L. kreeg dit gezin onder haar hoede en de zorgen bleken zeer terecht. De partner had een zeer gewelddadig verleden. Als kind zelf slachtoffer van mishandeling en vervolgens opgegroeid tot pleger. Er was sprake van verslavingsproblematiek en diverse geweldsdelicten waarvoor meneer ook langere tijd in de gevangenis heeft gezeten.

Zoals we vaak zien zag mevrouw de ernst van de situatie niet in. Door naast mevrouw te gaan staan en mét haar te praten over de situatie, in plaats van over haar met anderen, heeft L. langzaam haar vertrouwen gewonnen. En niet alleen dat van mevrouw, ook dat van haar familie. Gedurende het traject bij Veilig Thuis was L. altijd beschikbaar voor alle directbetrokkenen.

Dit bleek later van levensbelang

We spoelen door naar januari. Meneer zat inmiddels in detentie vanwege het geweld tegen mevrouw en vanwege de zorgen voor mevrouw en de kinderen was de casus overgedragen aan Jeugdbescherming Rotterdam Rijnmond. Daarmee was Veilig Thuis niet langer het officiële aanspreekpunt voor de directbetrokkenen. Toch werd L. die dag gebeld door de broer van mevrouw. Hij kreeg al enige dagen geen contact en maakte zich zorgen. Vanwege de goede band met L. vroeg hij haar om hulp. Kort daarop sprak L. een collega bij een andere organisatie, die toevallig ook betrokken was op deze casus. De zorg van de broer werd kort besproken en ook de collega deelde de zorg. Ook al was L. officieel niet aan zet, haar onderbuikgevoel zei dat ze actie moest nemen. En niet onterecht. Bij aankomst bleek dat mevrouw een suïcidepoging had gedaan. Door het snelle handelen was er op tijd hulp.

Een heftige casus, maar wel waar onze mensen het voor doen. Niet loslaten, maar doorpakken!