Maak van privégeweld echt een publieke zaak

Geweld tegen vrouwen wordt in ons land onvoldoende serieus genomen, met een aanpak die gericht is op preventie, maar niet op bescherming. Dat stellen onze bestuurder Debbie Maas en manager Filomena Tanya Hoogwerf in ‘De Kwestie’ in de Telegraaf van woensdag 2 augustus 2023. ,,Waarom is het nog steeds ’geweld in de relationele sfeer’ en geen openbare-ordeprobleem?”

Femicide. Waarom is er specifiek een woord nodig om moord op vrouwen te omschrijven? Er worden ook mannen vermoord en statistisch gezien nog meer ook. Klopt, alleen is het zo dat mannen meestal door andere mannen worden omgebracht en dat bij vrouwen eigenlijk altijd een man de pleger is. Vaak meer eufemistisch omschreven als ’geweld in de relationele sfeer’. Achter de voordeur, een privézaak dus. Feit is dat vrouwen niet uit het niets worden omgebracht. Er gaat vaak een jarenlang patroon aan fysiek en psychisch geweld aan vooraf. Toch wordt de oplossing niet gezocht in adequate bescherming van slachtoffers van ernstige vormen van geweld, maar gezocht in ’preventie.’ Maar geweld is geweld, of de pleger nu een totale vreemde is of iemand wie je (ooit) de liefde verklaard hebt. Toch kiezen we ervoor om straatroof bijvoorbeeld te markeren als high impact crime en blijft een brute verkrachting door je eigen man ongemakkelijk en moeilijk te bewijzen.

Relationele sfeer

Er gaan miljarden zitten in de aanpak van criminele ondermijning om de maatschappelijk ontwrichtende effecten daarvan tegen te gaan. We zien stadsmariniers, taskforces in de havens, mobiele camera-­units, kosten noch moeite worden gespaard. Logisch, maar waar blijft de verontwaardiging en inzet als het gaat om vrouwen die bijna wekelijks op klaarlichte dag en midden op straat worden doodgeschoten, neergestoken of gewurgd? Waarom is het dan nog steeds ’geweld in de relationele sfeer’, in plaats van een openbare orde probleem?  Waarom is een dreigende afrekening in het criminele circuit een  high impactzaak, maar een dreigende afrekening in de relatiesfeer een kwestie van ’beter communiceren’? Waarom zijn we wel creatief en daadkrachtig als het gaat om voetbalhooligans, door te experimenteren met digitale gebiedsverboden, dus een verbod op het gebruik van bepaalde apps en sites, terwijl zo veel vrouwen dagelijks gebukt gaan onder de terreur van ex­-partners door stalking, exposing en zelfs gevolgd worden met apps en trackers? Waarom worden er complete veiligheidsonderzoeken gedaan en safe houses in stelling gebracht als er een politicus bedreigd wordt door een drugscrimineel, maar is het bijna onmogelijk om een vrouw in veiligheid te brengen die met de dood wordt bedreigd door een ex­-partner die al eerder is veroordeeld wegens bijna dodelijk geweld?

De oplossing zou niet mogen zijn om vrouw en kinderen maar weg te stoppen in een opvang omdat we op het herhaalde geweld van een pleger geen antwoord hebben. Als we één dwingend  advies zouden mogen meegeven aan al die partijen die zichzelf nu in stelling inbrengen om het land te gaan verbeteren: maak van privégeweld echt een publieke zaak – niet alleen op papier en met preventiebeleid. Volg Vlaams voorbeeld en maak wetgeving specifiek gericht op bestrijding van femicide en dwingende controle. Zorg ervoor dat wetenschappelijk gefundeerde risicotaxatie onderdeel wordt van de afweging van veiligheid van kinderen en volwassenen in de rechtbank.

Strafmaat

Verzwaar de strafmaat van moord in intieme relaties en zoek naar manieren om sneller in te grijpen dan wachten totdat een moord daadwerkelijk heeft plaatsgevonden. Maak het leven van kinderen die dagelijks te maken hebben met fors (geestelijk) geweld weer leefbaar door duidelijk te zijn dat zij van overheidswege recht hebben op bescherming tegen geweld. Dit tolereren we niet en dit is niet normaal.